تاریخ باستان

در سال 800 قبل از میلاد، یک جراح هندی به نام سوشروتا، 76 بیماری چشمی و همچنین چندین تکنیک و ابزار چشم پزشکی را توصیف کرد. او علاقه خاصی به جراحی آب مروارید داشت و از او به عنوان اولین جراح آب مروارید یاد می شود. در دوران باستان، تصورات آناتومیکی چشم در درجه اول حدس و گمان بود. صلبیه و قرنیه بخشی از لایه بیرونی چشم را تشکیل می‌دهند که مردمک و مایع چشمی قسمت میانی آن را اشغال می‌کنند. تصور می شد که این مایع از طریق یک لوله به مغز جریان می یابد. ارسطو با کالبد شکافی چشم حیوانات، تجربه گرایی را به این ساختارهای خیالی معرفی کرد و بدین ترتیب سه لایه را در چشم کشف کرد. روفوس افسوسی مفهوم لایه چهارم را مطرح کرد، لایه اپیتلیال که چشم را می پوشاند. وی همچنین خاطرنشان کرد که چشم دارای دو حفره است، یکی پر از آب است که از قرنیه تا عدسی امتداد دارد و دیگری پر از مایع چسبناک است که فضای بین عدسی و شبکیه را اشغال می کند. مطالعات جالینوس همچنین بر درک ما از چشم تأثیر گذاشت، زیرا او آناتومی قرنیه، عدسی و عصب بینایی را توصیف کرد. Vesalius دانش ساختار چشم را با کشف لایه‌های صلبیه، شبکیه، مشیمیه و قرنیه که در یک نقطه به هم می‌رسند، بیشتر کرد.